De Opera Owen Wingrave, de op een na laatste opera, geschreven door de Engelsman Benjamin Britten en uitgevoerd door Opera Trionfo, een relatief nieuw gezelschap uit onze hoofdstad. Het gezelschap staat inmiddels bekend om de vele, soms onverwachte, samenwerkingen die het aangaat en heeft een goede naam als het gaat om talentontwikkeling in een wereld die toch vaak te weinig aandacht krijgt. Muzikaal leider en dirigent Ed Spanjaard zorgde voor een verrassing bij aanvang van de opera, met de aankondiging dat niet hijzelf, maar een veelbelovende jonge dirigent deze avond zou leiden. De Zwitser Konradin Herzog, één van de 2 geselecteerden voor de Nationale Master Orkestdirectie, die nu zijn 2e studiejaar ingaat, leidde de opera.
Als laatste telg uit het Engelse ‘geslacht’ Wingrave, waarvan sinds eeuwen de mannelijke leden militair waren, en dus regelmatig ‘geslacht’ werden in oorlogen, weigert Owen Wingrave om een militaire opleiding te volgen. Met als gevolg dat hij uiteindelijk, door zijn familie wordt onterft, verstoten, zijn geliefde verliest en spookbeelden ziet van Colonel Wingrave, die een jongetje dat weigerde te vechten, doodsloeg. Een niet echt opvallende keuze van Britten, die zelf ook overtuigd pacifist was en zijn dienstplicht weigerde. De Colonel wordt later dood gevonden in dezelfde kamer waar het jongetje gedood is. Mysterieus. Owen wil laten zien dat hij ondanks zijn pacifisme niet laf is, en brengt de nacht door in dezelfde spookachtige kamer. Zijn liefje wil hem daar alsnog uit halen, maar helaas te laat, en vindt hem dood.
Owen Wingrave is een alleszins indrukwekkende opera. De soberheid van het decor en de belichting: Een compliment waard, maar ruim voldoende om ook nog je eigen fantasie te laten werken. Van de solisten waren de vrouwenstemmen imponerender dan de mannenstemmen. Vooral sopraan Anna Traub (die de rol van Kate Julian op zich nam) was betoverend! Wat zangtechniek betreft: Chapeau voor allen! De ingetogen stem van deze Owen (gespeeld door Alistair Shelton-Smith), en die van General Sir Philips Wingrave (Bernard Loonen) hadden iets meer volume mogen hebben.
Het orkest onder leiding van Konradin Herzog blonk vooral uit in de muzikale effecten, soms ten koste van de zang, maar was niet altijd even zuiver en gelijk. Het lijkt me echter geen sinecure om deze partituren te spelen, vandaar toch een compliment.
Opera Trionfo heeft met Owen Wingrave toch weer laten zien geen uitdaging uit de weg te gaan en het modernere operawerk een kans te geven. Grote waardering voor iedereen die deze en andere modernere muziekstukken uit de anonimiteit willen halen en jonge talenten zoveel kansen bieden.
Foto’s (c) Jurjen Stekelenburg