Afgelopen zondagmiddag ging de nieuwste voorstelling van het RO Theater in première: ‘De Zere Neus van Bergerac’. Het is een familievoorstelling (8+), welke gebaseerd is op een oud toneelstuk van Edmond Rostand en is herschreven door Arjan Ederveen en Piet Kramer. Hierbij hebben de heren hun fantasie niet thuis gelaten. Niets is normaal tijdens deze voorstelling. Het bekende verhaal van Cyrano de Bergerac is gemixt met een sprookje.
Verwarde wensfee Brenda is in het verkeerde sprookje beland. Ze heeft als opdracht gekregen van communicatiefee Ada om een prinsesje drie goede gaven te geven. Echter in de wieg ligt een jongetje, Cyrano de Bergerac. Tot haar schrik maakt ze een enorme fout met de Fee-o-Foon toverstok, waarbij Cyrano een enorme grote joekel van een neus krijgt. Een neus die leidt tot vele woordgrappen, waarmee Cyrano wordt gepest. Zodra dit bekend wordt in de Orde van Vrije Feeën, wordt stagaire Roxanne uit het publiek gevist en ingeschakeld om vermond als mens deze fout op te lossen. Als dan de feeën een trollencontrole krijgen, waarbij de fout van Brenda boven tafel komt, dan gaat alles mis. Cyrano zit inmiddels op de Kadettenmavo, wanneer de Feeën op missie gaan voor een neuscorrectie. Maar dan wordt Roxanne besmet met het Menseritis virus … ze wordt verliefd op kadet Chris de Boer. Chris is een goede vriend van Cyrano, die op zijn beurt verliefd wordt op Roxanne. En dat komt de neuscorrectie van Cyrano allemaal niet ten goede.
Ellen Pieterse als Marketingfee Gemma is samen met Arjan Ederveen als Communicatiefee Ada lekker op dreef. Jack Wouterse in zijn dubbelrol als wensfee Brenda en als schijtende, boerende en kotsende Oppertrol Knoessie Boessie is uitermate amusant. Beide rollen passen hem als een jas. Energiek springt Wart Kamps in het rond als Cyrano, waarbij het prettig is om naar zijn dichterskunsten te luisteren. Sarah Bannier als Stagaire-fee is verfrissend in dit gezelschap. Marius Mensink, welke in volle glorie is te bewonderen nadat zijn acrobatiek stukje met een handdoek mis gaat, speelt heel overtuigend.
Naast alle humor, dans en acrobatiek kan er met verschillende Franse en Belgische liedjes worden meegezongen zoals o.a. ‘Papaoutai’ van Stromae, ‘J’aime le vei’ van songfestival Sandra Kim en ‘Ne me quitte pas’ van Jacques Brel. Perfect is de zang niet, maar eigenlijk past dat wel weer in de voorstelling. Niets is wat het lijkt en niets is normaal. Met een knipoog is het verleden en het heden door elkaar heen verweven. Puntje van kritiek is wel de lengte van de drie uur durende voorstelling. Met name tijdens de eerste akte zakt de voorstelling een aantal keer in. Al met al is dit een voorstelling die amusant en ‘knettergek’ is.
De voorstelling is tot en met zondag 4 januari in de Rotterdamse Schouwburg te zien en reist daarna verder door het hele land.
