Schudden is zoals de naam al bijna zegt, van alles door elkaar. Schudden maakt fysiek, visueel, balorig en humoristisch theater. Met weinig woorden en eenvoudige voorwerpen sleept het cabaretduo De Jong & Van Santen u ruw de ene scene in, om u daarna zachtjes een zetje te geven naar de volgende scene.
Vele zullen, al dan niet van youtube, de bekende act kennen van de kikkers of de bobslee. De laatste jaren is het fysieke wat minder geworden en het verhaal belangrijker. Schudden is, zoals ze zichzelf omschreven, niet de simpele Senseo, maar de betere espresso koffie. Schudden staat bij de fijnproever bekend als een act dat de grens bestrijkt tussen theater en cabaret. Een voorstelling waarbij het decor op creatieve wijze en subtiele wijze wordt aangepast, zodat het steeds een andere betekenis krijgt. Het houten vlonder (perron) waarop het verhaal zich ditmaal afspeelt, transformeert met gemak van auto naar slaapkamer naar rouw-aula. Het vertelt het verhaal van het leven van Henk. Zijn werk, z’n huwelijk en nachtmerries. Hoewel Henk daar dan weer niet mee eens is. Henk is de bijrol die ongewild gebombardeerd wordt tot hoofdrolspeler. Het heeft dan ook iets weg van een klucht, maar dan op hoog niveau gebracht en met een venijnige ondertoon. Emiel en Noël hebben een gave om tragische figuren niet te verbeelden in een tragedie, maar er een pijnlijke komedie van te maken.
De kracht schuilt in de minimale benodigde tekst, slim gebruik van licht & geluid en sterke lichaamstaal. Waarbij de setting en absurditeit me doet denken aan het (fotografisch) werk van Teun Hocks. Het is geen makkelijk achterover leun voorstelling. Vele sketches bevatten elementen die verwijzen naar andere momenten in het programma. Zo lees Henk de strip ‘Rambo’ en een paar scenes later speelt hij Rambo. De (woord)grappen zijn goed doordacht en de geintjes die zich afspelen in de veranderingen op het decorstuk slaan goed aan. Ondanks de schijnbare losse sketches waarin het houten perron telkens van betekenis en inhoud veranderd kent de voorstelling een kop en staart en staat de voorstelling als een huis. Om maar met een woordgrap te eindigen: Het is kleinkunst tot de bovenste plank!
