Eline Vere is één van de bekendste personages uit de Nederlandse literatuur. De roman is geschreven in de periode 1887–1888 door Louis Couperus en kan gezien worden als een typische exponent van het literaire naturalisme, een stijl die vrijwel al het werk van Couperus kenmerkt. Het verhaal gaat over een keurig Haags meisje dat wil ontsnappen aan de keurige mannen, de sleur en het korset van haar milieu. Ze betaalt een hoge prijs: uitstoting, verwarring en tenslotte… de dood.
Hummelinck Stuurman Theaterbureau bracht het verhaal op het toneel. De roman werd bewerkt door Ger Thijs. De afgelopen jaren heeft hij zich bewezen als dé bewerker van grote, Nederlandse literaire meesterwerken. Na De Stille Kracht, De boeken der kleine zielen en Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan, is Eline Vere zijn inmiddels vierde grote Couperusbewerking en regie.
De cast bestaat uit: Oda Spelbos, Nico de Vries, Nettie Blanken, Vincent Croiset, Abel Nienhuis, Marc Klein Essink, Nina Goedegebure en Julia Herfst en met Hanne Arendzen in de rol van Eline Vere. Zij werd geïnterviewd over de voorstelling en haar rol.
Eline Vere is een bekend personage uit de Nederlandse literatuurgeschiedenis. En nu speel jij ineens die rol…hoe is dat?
Ja, heel leuk. Het is een hele mooie rol, omdat er zoveel gebeurt. Niet alleen in de omgeving van Eline, maar ook in haar gedachten. Dat is voor mij als actrice heel rijk om te spelen. Er zitten veel kanten in haar die ik weer moet geven.
Kende je het verhaal al?
Ja, ik heb het boek moeten lezen voor mijn boekenlijst toen ik 18 jaar oud was. Ik vond het dodelijk saai. Ik vond Eline een zeikwijf en begreep er helemaal niets van. Toen ik werd gebeld om auditie te komen doen voor deze rol dacht ik dan ook: ‘’Waarom zou ik dat doen?’’ Ik besloot om het boek nog een keer te lezen en ik vond het zo rijk en beeldend. Toen was ik wel meteen om. Daarom denk ik dat het goed is dat het ook weer gespeeld wordt. Het is grootse literatuur en het is belangrijk dat jongeren dat ook meekrijgen.
Is het fijn of juist lastig om een rol te spelen die iedereen kent?
Kijk, mensen komen naar het theater voor onze interpretatie van het verhaal, maar zijn tegelijkertijd ook wel gehecht aan hun eigen gedachtes over het boek. Toch heb ik tot nu toe niemand gesproken die zei: ‘’Och, zo is Eline helemaal niet!’’ En wat wel fijn is, is dat er heel veel over Eline is geschreven. Niet alleen door Couperus zelf, maar iedereen was bezig met haar karakter. Zo heb ik me goed kunnen inlezen over het stuk en over de rol.
Het is best een zwaar beladen boek. Determinisme, fatalisme en ook wel pessimisme komen allemaal naar voren in het personage van Eline. Wordt het ook een zware voorstelling?
Hummelinck Stuurman wilde een lichte voorstelling met een zwaar thema. Door de onhandigheid van de personages is het ook ontroerend. Iedereen wil haar helpen, maar het lukt niet. Couperus schreef ook Het Boek der Kleine Zielen. Dat is een mooie omschrijving van hoe mensen zijn. Ze proberen maar wat. Dat zie je ook bij Eline. Het gaat goed mis met haar, maar aan hulp van anderen zal het niet gelegen hebben. Dat is heel ontroerend om te zien. In die zin is het op sommige punten eerder ontroerend, dan dat het zwaar is.
De verhalen van Couperus lijken tijdloos te zijn. Hoe komt dat denk je?
Het zijn verhalen net als Shakespeare. Grote thema’s die heel persoonlijk en klein worden gemaakt. Hij maakt het heel inzichtelijk, waardoor je jezelf of anderen blijft herkennen. Neem bijvoorbeeld Eline Vere. De vergelijking met Amy Winehouse is behoorlijk treffend. Iemand die op een gegeven moment zo gek van zichzelf wordt, dat ze naar alles om zich heen grijpt om haar ellende te vergeten.
We zien grote namen in de cast. Hoe verloopt de samenwerking?
Ontzettend goed. Eline staat centraal en daaromheen zie je de andere personages. Die zijn wat groter, om meer kleur te geven aan het stuk. Ik vind het geweldig om te spelen met Nettie Blanken. Als zij speelt, hoor ik af en toe van die zenuwachtige lachjes in de zaal van: ‘’O, ik ken ook wel zo iemand!’’ Dat is heel grappig om te zien. Het zijn gewoon allemaal hele fijne mensen om het mee te doen. Dat maakt het voor mij ook niet zwaar om zo lang op het toneel te moeten staan. Ze zorgen goed voor me. Zo neemt Oda Spelbos me elke avond aan de hand mee het podium op. Dat vind ik zo lief!
Bron: Kemna.nl.