Bram van der Vlugt (81) en Oren Schrijver (37) staan op dit moment in het theater met de tragi-komedie Op bezoek bij meneer Green. Sinds de wereldpremière in New York 1996 is deze voorstelling in 45 landen opgevoerd. Het stuk is geschreven door Jeff Baron en vertelt het verhaal van een 86-jarige weduwnaar, meneer Green, die teruggetrokken leeft in zijn verwaarloosde flat in New York. Ross, een jonge zakenman heeft hem bijna aangereden en zijn taakstraf, opgelegd door de rechter, bestaat uit een wekelijks bezoek aan de oude man. Beiden zitten niet te wachten op deze visites maar gaandeweg blijken ze meer met elkaar gemeen te hebben dan ze dachten. Raoul Heertje heeft het script voor deze Nederlandse voorstelling vertaald en Bruun Kuijt is verantwoordelijk voor de regie.
Bram van der Vlugt speelt meneer Green, een knorrepot van 86, die alleen woont nadat zijn vrouw is overleden. “Ik heb wel vaker ouwe sacherijnen gespeeld. Maar de ene grumpy old man is de andere niet natuurlijk. Meneer Green is somber en vereenzaamd na de dood van zijn vrouw en zijn manier van denken over de belangrijke dingen in het leven is zo rechtlijnig, dat het fatale gevolgen heeft gehad. Toch sluit je hem langzamerhand in je hart. Want meneer Green heeft ook heel bijzondere kwaliteiten.”
Oren neemt de rol van de snelle zakenman op zich, die als taakstraf de weduwnaar gezelschap moet houden, eens per week, omdat hij hem op straat bijna heeft aangereden. Hij zag de voorstelling 15 jaar geleden en droomde ervan om de rol ooit te kunnen vertolken. Zijn droom kwam uit, toen hij dit voorjaar gevraagd werd auditie te doen voor de rol van Ross. “Ik vind het een geweldig stuk, en ik kan echt veel kwijt in mijn rol. Het is niet zo dat het me makkelijk aan komt waaien, want dat is nooit het geval, maar deze jas past me goed. Ik begrijp die gast!”
Wat is er zo uniek aan het stuk, dat het wereldwijd zo’n succes is? Bram: “Jeff Baron schrijft prachtige, haarscherpe dialogen, het is echt goed geschreven. Het is een komedie die schuurt. Soms moet je lachen omdat het zo erg is. Er zit een prachtig ritme in het stuk.” Oren: “Het thema is van alle tijden en vertelt het verhaal dat overal herkenning oproept. Hoe ver laat je de normen en waarden die je hebt meegekregen vanuit een bepaalde geloofsovertuiging je leven bepalen? Of kies je voor de liefde? Met humor die pijn doet. Prachtig.”
In Nederland was de voorstelling jaren geleden te zien, met John Kraaijkamp en Dirk Zeelenberg (later Jasper Boeke). Zijn jullie bang dat het publiek gaat vergelijken? Oren: “Bij Kraaijkamp lag de nadruk gewild, of ongewild op de humor, maar onze Meneer Green laat de schrijnende onderliggende laag meer zien. Bram kan dat fantastisch.” Bram: “Dit wordt een andere voorstelling. We hebben een andere vertaling, een ander decor (overigens heel mooi!), ik ben een ander soort acteur en we leven in een andere tijd. Iedereen mag vergelijken, daar ben ik niet bang voor, want het gaat er niet op lijken.”
Hoe gaat dat samenspel tussen jullie twee? Oren: “Luister, ik ben al fan van Bram sinds mijn jeugd. Sinds Medisch Centrum West in 1992. Geweldige serie. Met dokter Bram. Toen ik hoorde dat hij Meneer Green zou gaan spelen, en ik was aangenomen voor de rol van Ross, heb ik een vreugdedansje gemaakt. Ik leer veel van hem. En waarom ik hem zo bewonder: hij begint, uiteraard wel met alle bagage die hij heeft, voor deze rol ook gewoon weer opnieuw. Hij geeft zich bloot met zijn 81 jaar. En dat maakt, dat ik dat ook durf.” Bram: “We hebben audities gehouden en ik mocht van producent Erwin van Lambaart meebeslissen. Oren is sterk en heel eerlijk als hij speelt. Ik heb zelf geleerd dat acteren ‘denken, denken, denken’ is en dat je daarna moet ‘durven’. De manier waarop je personage denkt, bepaalt hoe hij het zegt. En dan moet je het durven doen op de planken. Dat proces doormaken met Oren is fijn. We zijn aan elkaar gewaagd”
Op de leeftijd van Bram zitten veel mensen al achter de geraniums, en de meeste mensen van Orens leeftijd hebben niet zo veel energie als hij. Bram: “Mijn hoofd doet het nog: mijn geheugen laat me meestal nog niet in de steek en ondanks een paar kleine oude mannen-probleempjes heb ik niet te klagen. En wat meer is: ik vind het echt fijn om toneel te spelen.” Ook Oren geniet van het spelen. Hij runt met zijn broer een artiestenmanagement en hij is vader van een dochter van een jaar. “Ik heb veel energie en ben soms niet te stuiten, maar als het zaallicht uit gaat, is dat het enige moment dat er verder even niks is. Het is een veilige manier om een rollercoaster van emoties door te maken zonder dat daar gevolgen aan vast zitten. Dan kan ik me door de inspanning, echt goed ontspannen.”