Een microscoop op het podium, waar live spuug onder gelegd wordt. Een levensgroot scherm waar we krioelende beestjes op zien. Een buitengewoon uitgebreide biologieles? Nee, het is Maar Ondertussen, de cabaretvoorstelling van Paulien Cornelisse. “En het is gewoon om te lachen.”
Door: Merel van Beeke
“Ik dacht: ik wil in deze voorstelling mezelf laten zien,” bekent Paulien Cornelisse, “maar ik kan zoiets dan alleen maar heel letterlijk interpreteren. Dus leg ik mijn spuug onder de microscoop, en trouwens ook mijn bloed.”
Paulien Cornelisse, voor velen misschien vooral bekend van haar bestseller Taal is zeg maar echt mijn ding, of van haar optredens bij De Wereld Draait Door, is bezig met haar derde avondvullende cabaretprogramma, Maar Ondertussen. Het programma werd lovend ontvangen, en ook genomineerd voor de prestigieuze cabaretprijs De Poelifinario.
In Maar Ondertussen zien we dus allerlei leven krioelen, maar tussendoor heeft Paulien het over haar leven van de afgelopen paar jaar. Er werden ‘onrustige cellen’ bij haar ontdekt, die het begin van baarmoederhalskanker kunnen zijn. “Die zijn dus weggehaald. Een heel veelvoorkomende operatie, maar ik schrok toch heel erg van wat er aan de hand was. Dat je denkt dat je weet hoe je leven loopt, maar dat er ondertussen cellen zijn, die iets heel anders van plan zijn!” Cornelisse is even stil. “Maar het is dus wel gewoon om te lachen, hoor. Het is geen voorstelling over ziekte.”
Dat klopt. In een stortvloed van woorden leidt de cabaretière haar publiek langs haar fascinatie voor verkeersborden, het onmogelijke van een vuilniszak uit een rechte vuilnisbak halen, en de zieligheid van beige potloden. Maar ook grootse zaken als ‘de zin van het leven’ komen voorbij (maar op een geheel andere manier dan normaal). En ze vertelt op hilarische wijze over de anesthesist die betrokken was bij haar operatie. “Ik heb haar naam veranderd. Maar verder is alles wel echt gebeurd. Nou ja, zoals ik het me herinner, hè. Het zou best kunnen dat die anesthesist weer een heel andere voorstelling over mijn operatie zou maken.”
Ze heeft de voorstelling kort geleden weer opgepakt, want in maart 2015 werd zij moeder van een zoon, Wiek. “Dat is een Groningse naam, zeg ik er maar even bij. Ooit heb ik een heel stuk geschreven over mensen die hun kinderen gekke namen geven, en nu heb ik het zelf gedaan, haha.” Het touren en het moederschap, een heftige combinatie? “Ja, maar ook een leuke. Ik vind mijn tijd op het podium, net als voordat ik moeder werd, heerlijk. In die anderhalf uur bepaal ik wat er gebeurt.” Ze voegt er snel aan toe: “Samen met het publiek, natuurlijk.”